ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﻣـﯿـﻘـﺎﺕ ﻣـﺮﺩﺍﻥ ﺧﺪﺍﺳﺖ            ﺧـﻮﺍﻫـﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺳـﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐـﺮﺑﻼ‌ﺳﺖ
ﻋـﺸـﻖ ﺍﯾـﻨـﺠـﺎ ﯾـﮑّـﻪ ﺗـﺎﺯﯼ می‌کـند            ﺩﺭ ﺩﻭ ﻋـﺎﻟـﻢ ﺳـﺮ ﻓـﺮﺍﺯﯼ مـی‌کـنـد

ﺷـﻂ ﺧـﻮﻥ ﺍﺯ ﺗـﯿـﻎ ﺟﺎﺭﯼ می‌شود            ﺩﺷـﺖ ﺍﺯ ﺧــﻮﻥ آﺑـﯿـﺎﺭﯼ مـی‌شـود

ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾـﻨـﺠـﺎ ﻃﺒﻞ ﻣـﯿـﺪﺍﻥ می‌زنـند            ﻋـﺎﺷـﻘـﺎﻥ ﻗـﯿـﺪ ﺳﺮ ﻭ ﺟﺎﻥ می‌زنند
می‌شـود ﺍﯾـﻨـﺠـﺎ ﻫـﻤـﻪ ﺳـﺮﻫـﺎ ﺟـﺪﺍ            ﻣـﯽﺭﻭﺩ ﺳـﺮﻫـﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻧـﯿــﺰه‌هـا
ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﮔﺎﻩ ﺣﯿﺪﺭ ﺍﺳﺖ            ﺍﺯ ﺗـﻤـﺎﻡ ﺧـﺎﮎ ﻋـﺎﻟـﻢ ﺑـﺮﺗـﺮ ﺍﺳـﺖ
ﻋـﺸـﻖ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻑ آﺧـﺮ می‌زنـد            ﺑﺮ ﺳـﺮ ﻫﺮ ﺧـﯿـﻤـﻪﺍﯼ ﭘـﺮ مـی‌زنـد
ﺗـﯿـﻎ ﻭ ﺳﺮﻫﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽﮐـﻨـﻨﺪ            ﻗـﻠـﺐﻫﺎ ﺑـﺎ ﺗـﯿــﺮ ﺑــﺎﺯﯼ ﻣـﯽﮐـﻨـﻨـﺪ
ﯾــﺎﺩ ﺍﺯ ﺍﯾـﻦ ﺩﺷـﺖ آﺩﻡ ﮐـﺮﺩﻩ ﺍﺳـﺖ            ﯾـﺎﺩ آﻥ ﺑـﺎ ﻧـﺎﻟـﻪ ﻭ ﻏــﻢ ﮐـﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﮐـﺮﺑـﻼ‌ ﻣـﯿــﺪﺍﻥ ﻋـﺸــﻖ ﻭ آﺯﻣــﻮﻥ            ﮐـﺮﺑـﻼ‌ ﯾـﻌـﻨﯽ ﺷـﻨـﺎ ﺩﺭ ﺷـﻂ ﺧــﻮﻥ
ﺍﺻﻐـﺮ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺣـﺮﻑ ﺍﮐـﺒـﺮ می‌زنـد            ﺩﺭ ﺳـﺠـﻮﺩ ﻋـﺸـﻖ ﭘــﺮﭘـﺮ مـی‌زنـد
ﻋـﺎﺷـﻘـﺎﻥ ﺑﺮ ﻣـﺮﮒ ﻋﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐـﻨﻨﺪ            ﺗـﺸـﻨﻪ ﻟﺐ ﻏـﺴـﻞ ﺷﻬـﺎﺩﺕ ﻣﯽﮐـﻨـﻨﺪ
ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣـﯿﺪﺍﻥ ﺭﻭ ﻋـﻠﯽ ﺍﮐـﺒﺮ ﺯﻧﺪ            ﺩﺭ ﻣـﯿـﺎﻥ ﺧـﯿـﻤـﻪﻫـﺎ ﻣـﺤـﺸـﺮ ﮐـﻨـﺪ
ﺍﺷـﮏﻫـﺎ ﺑــﺮ ﺩﯾــﺪه‌هـا ﺑـﻨـﺪﻧــﺪ ﺭﺍﻩ            ﻣﺎﺕ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻥ ﺣـﺮﻡ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﻭ ﻣـﺎﻩ
ﮐـﯿـﺴﺖ ﺗـﺎ ﺟـﺎﻡ ﺑــﻼ‌ ﺭﺍ ﺳـﺮ ﮐـﺸـﺪ            ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺍﻭﺝ ﻋـﺸـﻖ ﺑـﺎﻝ ﻭ ﭘـﺮ ﮐـﺸﺪ